- آنگاه که جبرئیل (علیه‌السلام) مناسک حج را به حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) می‌آموخت، چون به عرفه رسید به او گفت: «عَرَفتَ؟» یعنی «یاد گرفتی؟» و او پاسخ داد آری. لذا به این نام خوانده شد. 
- وجه دیگر اینکه مردم از این جایگاه و در این سرزمین به گناه خود اعتراف می‌کنند.
- بعضی دیگر هم آن را جهت تحمل صبر و رنجی میدانند که برای رسیدن به آن باید متحمل شد ؛ چرا که یکی از معانی «عرف» صبر و شکیبایی و تحمل است.

روز عرفه

در رابطه با اين مسئله بايد چند نكته مورد توجّه قرار گيرد:
يكم. دين خداوند در طول تاريخ ـ متناسب با رشد علمى، اجتماعى، فكرى و مقتضيات عصرى ـ روند تكاملى داشته است تا آنجا كه بشر، به حدى از بلوغ رسيد كه بتواند برنامه تكاملى مربوط به تمام دوره هاى تاريخى را دريافت دارد و قرآن ـ كه اساسنامه و برنامه تكامل نهايى بشر براى همه زمان ها و سرزمين ها است ـ بر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نازل گرديد و به عنوان سندى جاودان و زنده براى بشريت باقى ماند.

از آيات قرآن و روايات برمى آيد كه وحى نازل شده بر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله، دو نوع بوده است: قسمتى از آن وحى رسالى يا «وحى تنزيلى» قرآن است و قسم ديگر، وحى غير رسالى يا «وحى تبيينى» ناميده مى شود كه برخى به عنوان احاديث نبوى صلى الله عليه و آله و برخى به عنوان احاديث قدسى مى باشند. قرآن مى فرمايد:
«وَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ» [1]؛ «ما ذكر (قرآن) را بر تو نازل كرديم تا آنچه را براى مردم نازل مى شود، براى آنان تفسير نمايى».

پس از رحلت رسول اكرم صلى الله عليه و آله، ياران و اصحاب آن حضرت، به جمع آورى آيات قرآن اقدام كردند. حضرت على عليه السلام ـ كه از همه ياران پيامبر صلى الله عليه و آله به خصوصيات تنزيل و تأويل قرآن آگاه تر بود ـ پيش از همه به اين كار اقدام كرد و به مردم عرضه كرد؛ لكن به دلايلى مورد استقبال و پذيرش دستگاه رسمى خلافت واقع نشد. امام على عليه السلام آن را به خانه برگرداند و بنا بر روايتى فرمود: «از اين پس هرگز آن را نخواهيد ديد».

حضرت رضاعليه السلام هنگامي كه در يكي از مناظرات خويش در مجلس مامون، جايگاه والاي عترت پيامبرصلي الله عليه وآله را با استدلال به آيات قرآن تشريح مي‏كرد؛ در ضمن شمارش آياتي كه در مورد فضيلت اهل بيت‏عليهم السلام است، چنين فرمود: «ان الله و ملائكته يصلون علي النبي يا ايها الذين امنوا صلوا عليه و سلموا تسليما؛[1]خدا و فرشتگانش بر پيامبر درود مي‏فرستند، اي كساني كه ايمان آورده‏ايد بر او درود فرستيد و سلام گوييد و كاملا تسليم فرمان او باشيد.»

در اين باره بايد دانست؛ مسأله تحدى تنها در قالب الفاظ و زيبايى هاى شعر خلاصه نمى شود بلكه مى توان گفت: اساس اين تحدى در مورد حقايق جهان هستى و وقايع تاريخ پيامبران و دقايق هدايت انسان است كه قرآن آن را بيان نموده و در قالبى بى نظير ارائه نموده، قالبى كه از يك سو نثر است و محدوديت قافيه و رديف را ندارد و از سوى ديگر همانند نظم است و از زيبايى و روانى و آهنگ پذيرى برخوردار است و از ملال آورى متن ساده به دور است.

يكم. قرآن كتاب خدا است؛
دوم. وحى مصون از خطا است؛
سوم. رسول اكرم صلى الله عليه و آله معصوم است؛

مقدمه
آنچه پيش رو داريد، بخشي از پرسش هي دانشجويي پيرامون نهج‌البلاغه است که توسط حجت الاسلام مصطفي عزيزي پاسخ‌دهي و توسط صاحب انديشه و قلم دکتر محمدعلي مجد فقيهي ارزيابي شده است.
در پايان از همه همکاران اداره مشاوره و پاسخ که در آماده‌سازي و بازپژوهي اين مجموعه ما را ياري داده اند، تشکر و قدرداني مي‌ شود.

دلبستگى مسلمانان به «زبان وحى»، علاوه بر حفظ رمز وحدت، موجب احساس نزديكى بيشتر و پيوستگى آوايى با پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و امامان عليهم السلام مى شود. از نظر محتوا و ژرفايى معنا نيز بهره هاى فراوانى نصيب آشنايان به زبان عربى مى گردد كه اكتفا به ترجمه و زبان فارسى هرگز نمى تواند جايگزين آن شود. در اين باره خوب است داستانى شيرين و خواندنى بازگو شود:

هدف اصلى قرآن، دعوت مردم به بندگى حق تعالى است؛ لكن انگيزه اين دعوت داراى مراتبى است كه بالاترين آن، ديدار حق تعالى و بازگشت به مبدأ هستى است كه از آن به «عبادت احرار» ياد مى شود. اما بسيارى از مردم يا از ترس جهنم و يا به شوق بهشت عبادت مى كنند و اگر بهشت و دوزخى در كار نبود، تن به عبادت نمى دادند. بنابراين بهشت و جهنم دو نعمت برزگ الهى است كه انسان را كم كم به سمت محبوب دو سرا مى كشاند.